ايران باستان
آريايي‌ها يكي از شعب مردمان هند و اروپايي بودند. برخي از باستان شناسان معتقدند كه ساكنان اوليه آريان‌ها يا آريايي‌ها در قسمت شرقي و جنوب شرقي درياي خزر بوده و برخي ديگر آن‌ها را به مردمان قفقازيه كه به قسمت‌هاي جنوبي خزر آمده‌اند نسبت مي‌دهند. اينان مرداني بودند كه به عنوان سرباز مزدور زندگي مي‌كردند. ايشان سربازاني را تشكيل مي‌دادند كه مي‌بايست يك روز جانشين امرايي بشوند كه خود در خدمت ايشان بودند؛ بنابراين آريان‌ها مردماني قوي، سلحشور و صحرا گرد بوده و كار عمده‌شان پرورش حيوانات اهلي و شكار و سواري و تيراندازي بوده‌است. ورزش و تقويت قواي بدني و مهارت در جنگ و سواري و تيراندازي و راهپيمايي از اصول متداول اين مردم بوده‌است قومي كه دائماً در حال كوچيدن و منازعه با بومي‌هاي محلي بوده و به قهر و غلبه زمينها و كشتزارها را تصاحب مي‌كرده قطعاً بايد چالاك و سلحشور و بردبار و قوي‌اندام باشند.
اين مردم به تدريج شهرنشين شده و ده و شهر و قصبه به وجود آورده‌اند از وقتي كه آريان‌ها شهرنشين شدند هميشه مورد هجوم شعبه ديگر آريايي‌ها – سكاها واقع شدند. قبل از تشكيل دولت ماد، آريان‌ها به شكل ملوك الطوايفي مي‌زيسته و رئيس هر خانواده با قدرت كامل خانواده را اداره مي‌كرد، و در مواقع جنگ يكي از رؤساي اين خانواده فرماندهي لشكر را به عهده مي‌گرفتند كه بعداً مقام سلطنت از همين اختيارات به وجود آمد. در آن زمان هيچ‌يك از امراء و سلاطين قدرت رئيس خانواده را تهديد نمي‌كردند.
از قرن نهم قبل از ميلاد سه تيره بزرگ آريايي در سرزمين ايران به حكومت رسيدند، در مشرق باختري‌ها، در مغرب مادها و در جنوب پارس‌ها. آنچه از اخلاق و آداب اين زمان روشن است حالت آمادگي قوم آريايي براي حركت و جنگ و دفاع بوده و در اين عصر كشت غلات كاملاً مرسوم شده و در دهات و قصبات مزارع رونق بيشتري يافتند. تربيت حيوانات اهلي را عملي ساخته و اسب و سگ از نظر فوايدي كه در جنگ و سفر و حضر و نگهباني رمه و گله داشتند بيشتر اهميت داشت.
برچسب: ،